بازم یه سلام دیگه

الان تقریبا یک هفته از روزی که غرورم عزا داره می گذره،اما نمی دونم چرا هنوز توی ذهنمه و بهش فکر می کنم،بی انصافیه اگه بگم دوستم نداشت ،اما حقیقت اینه که هر چیزی بهایی داره اما اون بهای دوست داشتن رو نپرداخت.

شاید باورتون نشه اما بارها سر نماز،از خدا خواستم که اگه مال من نیست،خدا مهرشو از دلم بیرون کنه(چون خودتون بهتر می دونین که دل اگه رفت دیگه رفته ،و دروغه اگه بگین میشه جلوش وایساد)،اما جالب اینجاست روز به روز بیشتر دلم براش تنگ می شه.

یه چیز بگم باور می کنین؟

روز اولی که خواستم ببینمش،استرس وحشتناکی داشتم ،واسه همینم از خدا کمک خواستم و می دونین اون بهم چی گفت؟

آیه اش دقیقا یادم نیست اما تر جمه این بود:  «شک نکن»

واسه همسنم من بی مهابا جلئ رفتم ،آخه خدا خودش گفته بود.

الان هم که می خوام آخرین ناممو واسش بنویسم باز رفتم در خونه ی خودش و اون آیه ی 107و108و109 سوره ی اسرا رو جلوم گذاشت.

اگه یه خواهش کنم کمکم می کنین؟اینکه شمام این آیه ها رو بخو نین و بهم بگین که من دارم اشتباژه می کنم یه نه؟

به خدا دیگه عقلم نمیاد کمکم،هر چی بیشتر بهش اصرار می کنم از من دورتر می شه و میگه:

یادته اون روزهایی که پا روی من گذاشتی و رفتی دنبال دلت؟یادته چقدر داد زدم و تو حتی بهم نگاه هم نکردی؟یادته زیر بار احساست منو له کردی؟حالا واسه چی دوباره اومدی سراغم؟

راستشو بخواین جوابی واسش ندارم،یعنی من همه سعیمو کردم اما نشد.

شما چی میگین؟

کار اشتباهی کردم؟