سلام

دیروز امتحانام تموم شدن،شاید به همین خاطر می باید خوشحال میشدم اما اینطور نبود.

از همه روزهای دیگه ناراحت تر بودم،شاید باورتون نشه اما من دیروز دیدمش و ناراحت بودم.

همونی رو دیدم که توی این 3 ماهه قشنگترین لحظاتم رو باهاش تجربه کرده بودم،اما امروز همه چیز عادی تر از اونی بود که بشه فکرشو کرد،خیلی عادی،و من رفته بودم تا به خاطر رفتارهای بدی که قبل داشتم ،از اون عذر خواهی کنم،شاید  کسی که منو می شناسه بگه امکان نداره  که من از کسی عذر خواهی کنم اما من می خوام بگم عذر خواهی شهامت می خواد .

ارزشمنده این که آدم به اشتباهش پی ببره و اعتراف کنه،تازه،اون قبلا در قبال عصبانیت من با سکوتش همه ی سعیشو کرد که منو آروم کنه و با این کار از غرورش گذشته بود و من وظیفه ی خودم می دونستم که حالا به خاطرش از غرورم بگذرم،و گذشتم.

شاید باورتون نشه اما من امروز فهمیدم که گذشتن از غرور به خاطر کسی که برای آدم ارزش داره چقدر به آدم  آرامش میده،می دونین چرا؟

چون یکی از ارزشمندترین چیزهای یه آدم توی زندگیش غرورشه که اگه بشکنه سخت می شه جبرانش کرد،و وقتی تو از غرورت به خاطر کسی که ارزششو داره بگذری اونوقت خیالت راحت می شه که کم نذاشتی،اونوقت دیگه افسوس نمی خوری که چرا براش از خودم مایه نذاشتم.

می خواستم بگم که در مواقع عادی وقتی آدم پا روی غرورش می ذاره ،عصبی و ناراحت می شه اما اگه یه روزی به خاطر یه آدم از غرورتون گذشتین و نه تنها ناراحت نشدین بلکه احساس رضایت هم کردین ، مطمئن باشین اون ادم رو دوست دارین،نمی گم عاشق شدین چون خودم هنوز لیاقت عاشق شدن را نداشتم و این حس مقدس رو تجربه نکردم.

 مطالب امروزم بیشتر شبیه نوشتن خاطره بود،چون دیگه دلم نمی خواد فقط در یه مورد بنویسم ،می خوام هر لحظه هر احساسی که دارم اون رو بگم .

شاید یه روزی با خوندن وبلاگم،خودم بفهمم که چقدر حال آدمها متغیره!!!!!!!!!

یه چیز دیگه هم بگم ،البته یه خواهشه و یه التماس دعا،آخه داییم یه عمل جراحی داره ،اگه دلتون خواست ،ته دعا هاتون از من و داییم هم یه یادی بکنبن،باشه؟؟؟؟؟