همین الآن از پارک جمشیدیه بر گشتیم.

من بودم،پرستو،نازنین و رویا.

صبحش زیاد حالم خوب نبود ،اما الآن سرشارم از انرژی،سرشارم از امید و سرشارم از زندگی.

همیشه ی همیشه میدونستم و می دونم که خدا هست اما امروز یه جور دیگه دیدمش،دیدمش که می اومد تا دستهای ما رو بگیره،اصلا خودش ما رو دعوت کرده بود.

چهار تاییمون نشستیم،بی ریا خالص،پاک،به هم گفتیم،چیز هایی رو که شاید تا حالا جرآت گفتنش رو نداشتیم ،و فهمیدیم چیز هایی رو که اگه زودتر می فهمیدیم ،اینقدر نا امیدی توی ذهنمون نفوذ نمی کرد.

قشنگ بود.......

ایندفعه هممون آرزو هامون رو با صدای بلند داد زدیم و از خدا خواستیم،کاری که همیشه از انجامش شرم داشتیم،اما ایندفعه فرق می کرد،هممون فهمیدیم که سبک شدیم،رویا خیلی قشنگ گفت که:

حالا بیشتر با هم احساس صمیمیت می کنیم.

الان چهارتاییمون مطمئنیم که خدا صدای گریه ی دیشب هر چهارتامون رو شنیده بود و واسه همین ،امروز ما رو به ضیافت مهرش که توی چهره ی تک تک دوستان بود ،دعوت کرده بود.

دیدین حق داشتم سرشار از امید باشم؟

خدا همین نزدیکیهاست،می شنوه، می بینه ...

پس بخوایم و مطمئن باشیم که میشه و می ده.

به امید اون روز که خیلی هم دور نیست.....